نمي دانم آيا شما خبر پذيرش قطعنامه 598 را در آخرين روزهاي تير ماه 67 به ياد داريد ياخير؟ اگر بياد داريد آيا از شنيدن اين خبر خوشحال شديد يا خير؟ همه در شهر خوشحال شدند و شيريني و شربت پخش کردند و به يکديگر تبريک گفتند که "خدا را شکر بالاخره اين جنگ خانه مان سوز پايان يافت! و من نيز که آن زمان کودکي بودم خوشحال شدم که بالاخره ...

اما در فراسوي شهر! بودند مجاهديني که همراه اين خوشحالي همگاني ناشي از پايان اين نکبت جنگ"!، غمي بزرگ و جانسوز تمام وجودشان را در برگرفته بود. "غم ماندن!" و تو چه مي داني غم ماندن چيست؟!