آخر دوست من، ما جوانيم و راهي بس دراز در پيش داريم. وقتي که شما به يک نفر به خاطر عقايدش حمله مي کنيد، نتيجه ي آن چيست؟ جز اين که او عليه شما موضع بگيرد و از سر عناد با شما به مخالفت بپردازد؟ هم چنين است اگر وي شما را متهم به تحجر و انجماد فکري کند و ارزش و اعتقادات شما را ناديده. فکر نمي کنيد راهي بهتر و زيباتر در پيش باشد؟ مگر شما نمي خواهيد کاري کنيد که همه سير الي الله داشته باشند؟ پس اين کار جز با احترام به ديگران و روي خوش محقق مي شود؟ چه خوب بود اگر با مخالفانتان با لبخند استقبال مي کرديد. اين طوري هم شما مجال فکر کردن بر روي حرف ها و انديشه هاي او مي يافتيد و هم او فرصت انديشه در برابر شما. چه خوب بود که متواضعانه حرف هايي از او را که به نظرتان به حقيقت نزديک و منصفانه است مي پذيرفتيد و او هم همين جور. باور کنيد شما خوب مطلق نيستيد و نه او نيز بد مطلق. پاي سخنان هر که بنشينيد مي گويد که خواهان عدالت و برابري است. آزادي. رشد و بالندگي فکري و معنوي. خواهان بهتر شدن اوضاع. اين همان نقطه ي مشترک ماست. چرا به جاي تکيه بر مشترکات، اختلافات را مبنا قرار مي دهيم. شما که اهل قرآن هستيد چرا؟ خداوند به پيامبر (ص) فرمان مي دهد که "قل تعالوا الي کلمه سواء بيننا و بينکم".