فكر مي كنم اين نقل قول از بنيانگذار انقلاب اسلامي است كه : در دادگستري نصف مراجعين برنده ي دعوي و نصف بازنده اند و بنابراين طبيعي است كه نيمي از مردم احساس نارضايتي از دستگاه قضا داشته باشند .

اما من فكر مي كنم بحث دستگاه قضايي ، رضايت و نارضايي نيست ، بحث اعتماد به اين دستگاه است . دستگاهي كه بايد ملجا و پناه ستم ديده گان باشد از دست قدرتمندان . و ريشه ي استقلال قوا هم همين است كه قوه ي مجريه به عنوان قدرتمند ترين نيروي هر جامعه اي مي تواند با اتكا به اختياراتش بسياري از آزادي ها را محدود كند و بسياري از اختيارات را مورد تهديد قرار دهد و در مقابلش بايد نهادي باشد كه قدرت احقاق حق داشته باشد . اما وقتي قوه ي قضاييه به عنوان ابزاري براي دولت (به معني حاكميت ) در مي آيد و در مقابل شهروندان بي دفاع احكام سنگين به جرم هاي مختلف صادر مي كند ( در حالي كه وجدان عمومي جامعه اين احكام را نمي پذيرد ، و نماينده اي هم از هيات منصفه كه بايد نماد وجدان عمومي در جامعه باشد در بسياري از اين دادگاه ها وجود ندارد) اعتبار اين دستگاه به عنوان دستگاهي بي طرف پايين مي آيد . در مورد پليس 110 هم فقط ماجراي در بين مردم بودن نيست ، بخشي از ماجرا هم با هماهنگ بودن سياست هاي نيروي انتظامي با بسياري از انتظاراتي كه مردم داشتند مرتبط است ( بخصوص در دوره دكتر قاليباف) .