داستان بیوتن (بی‏وطن) نوشته امیرخانی را باید اوج کارهای چند سال اخیر وی دانست. امیرخانی سال‏ها پیش سفری به آمریکا کرد و آن طور که شنیده‏ام در آنجا ماشینی کرایه کرد و دورتادور آمریکا را گشت. اکنون بی‏وتن را باید ماحصل این سفر دانست. اگرچه بعد ازین سفر وی کتاب نشت نشا (فرار مغزها) را نوشت و دیدگاه‏های خود را درباره علل مهاجرت متخصصان بیان کرد اما در بی‏وتن درباره خودش و آمریکا صحبت کرد، موضع شخصی و نهایی‏اش درباره آمریکا.

امیرخانی فارغ‏التحصیل مدرسه علامه حلی (استعدادهای درخشان) و دانشگاه شریف است،‏ بنابراین خودبخود مهمترین بازی زندگی‏اش چیزی نیست جز بازی آمریکا یا ایران. بیشتر فارغ‏التحصیلان این مراکز مهاجرت می‏کنند و آنها هم که نمی‏کنند اغلب مجبور بوده‏اند به تصمیم‏گیری دشواری در این باره دست بزنند بنابراین عجیب نیست وقتی دریابیم ایدئولوژی شخصی امیرخانی در نسبت با آمریکا تعریف می‏شود. با این وجود می‏خواهم نقدهایی را بر نوع برخورد وی با جامعه آمریکا وارد کنم. معتقدم نویسنده با یک پیشداوری وارد آمریکا می‏شود، با حرکاتی نادرست تضاد مذهبی خود با آمریکا را به پیش می‏برد و نهایتا دچار سرنوشت نادرستی در آمریکا می‏شود.

نویسنده خود را در ایران در مقابل دولت احساس می‏کند. آقای «گاورمنت» که نماینده دولت در این داستان است توسط امیرخانی به لجن کشیده می‏شود، وی شخصی است که دنبال تخریب قبور شهداست، چشمش دنبال ناموس مردم است (اگر دوست دختر ارمیا را بتوانیم ناموس وی به حساب بیاوریم)، ناخن‏های چرکی دارد و در آمریکا دائم دنبال ناخن‏گیر است. از اساس بگویم که تاریخ سوءاستفاده از احساسات مخاطب برای لجن‏مال کردن نماینده یک طیف فکری یا یک نهاد بزرگ گذشته است. آیا در نظر امیرخانی دولت فی‏نفسه در ایران مولود نامشروع است یا وی تنها با بعضی دولت‏ها مشکل دارد؟ تردیدی نیست که فاصله نهاد دولت با افراد از جبه برگشته‏ای مثل ارمیا می‏تواند زیاد باشد اما نه تنها دوران آنتی‏دولتیسم در دنیا به پایان رسیده (تا جایی که حتی بانک جهانی از نقش متعادل دولت در اقتصاد دفاع می‏کند)، بلکه پیوند اصولگرایی ارمیا با لیبرالیسم ضد دولتی او خیلی نچسب بنظر می‏رسد.

ارمیا آمریکا را متشکل از مراکز فساد، پول‏پرستی، سرگرمی و دادگاه می‏بیند و برخوردش با هر یک ازین نهادها نیز بسختی قابل درک است. ارمیا ظاهرا برای دیدن یک دختر مذهبی ایرانی با کاباره می‏رود و آن دختر رقاصه آنجا از آب در‏می‏آید! وقتی در آنجا سر میزش مشروب می‏گذارند میزش را عوض می‏کند! وقت نماز که می‏گذرد روی چوب پنبه‏های کف سالن رقص نماز می‏خواند! و آخرش هم مثل لابد قیصر گیلاس شراب را توی دستش خورد می‏کند!! مساله اینجاست که گویی وی کودکانه می‏خواهد مخالفت خود را به دل مرکز فساد ببرد. این در حالی است که برخورد اسلام اینچنین نیست. تا جایی که من می‏فهمم برخورد اسلامی این است که یا آنجا نروی یا اگر رفتی کلا کافه را بهم بریزی. بطور کلی ارمیا دچار تناقض در عمل و ایدئولوژی است و خواننده تنها می‏ـواند به ارمیا بشکل یک آدم مجهول که واکنش‏هایش پیش‏بینی‏ناپذیر است نگاه کند. ارمیا در آمریکا تلاش می‏کند نقش بهلول را بازی کند و آخرش هم بدون اینکه مقاومتی از خود نشان بدهد تسلیم مرگ می‏شود. اما بگمان من این مرگ شهادت حسین گونه نیست. وقتی در گوشه‏ای از زمین اسلام حاکم است مسلمانی فنا شدن زیر چرخ‏دنده‏های نظام‏های طاغوتی نیست،‏ اگر هم اسلام در هیچ جا حاکم نباشد باز مسلمانی چنین نیست.