در یکی دو سال اخیر پس از روی کار آمدن احمدی‏نژاد راهکارهای زیادی برای مهار تورم در پیش گرفته شد اما هیچ یک از این اقدامات راه بجایی نبرد. اکنون پس از اتمام سال 86 باید بگوییم علیرغم اقدام موفق دولت در سهمیه بندی بنزین و کاهش مصرف آن، در کل کارنامه دولت در عرصه اقتصادی منفی ارزیابی می‏شود. یادمان نرود مهمترین انتقاد اصولگرایان به هاشمی رفسنجانی همواره وجود تورم رسمی 49 درصدی در یکی از سال‏های ریاست جمهوری وی بود، اما اکنون رییس جمهور به ما دلخوشی می‏دهد که دشمنان می‏خواستند تورم 70 درصدی به ما تحمیل کنند و ما اجازه ندادیم. من فکر نمی‏کنم حجم اقدامات خارجی بتواند آنقدر بزرگ باشد که اقتصادی با 700 میلیارد دلار تولید ناخالص داخلی را بتواند این اندازه تکان دهد. درست است که قیمت‏ها در سطح جهانی بالا رفته است اما واقعا چند درصد مصرف ما از محل واردات تامین می‏شود؟ مگر 70 میلیون ایرانی بیکارند و تولید ثروت و کالا نمی‏کنند؟ آیا واقعا بخش مهمی از تورم ناشی از سوءاستفاده بانک‏ها در مساله چک‏پول‏ها بود؟ اگر این طور بود با اقدامات مظاهری تا حالا باید شاهد کاهش قابل توجه تورم می‏بودیم.

مساله چیز دیگری است. تورم نشانه این است که در جامعه پول بیشتری وجود دارد بدون اینکه کالاها به همان میزان افزایش یافته باشند. من حرف‏های نظری نمی‏زنم از اطراف خودم در دانشگاه و صنایع مخابراتی کشور به شما گزارش می‏دهم لابد بقیه جاها هم وضع به همین شکل است ..... از دو سه سال پیش که نفت گران شد من در یک شرکتی کار می‏کردم، یکدفعه سیل مناقصه‏ها و پروژه‏ها شروع شد. گروه هفت هشت نفری ما بجای اینکه کار پروژه‏های قبلی را انجام دهد فقط برای مناقصه‏های جدید پروپوزال پر می‏کرد. به تعداد افراد گروه پروژه‏های بزرگ چند ده میلیونی گرفته شد، معلوم نبود کی این کارها را قرار است انجام دهد. خلاصه ماجرا این بود که مسئولین فکر کرده بودند اگر تا پارسال 70 میلیون ایرانی به اندازه 100 واحد کالا و خدمات تولید می‏کردند کافی است پول بیشتری توزیع کنید تا 200 واحد تولید کنند، امری که بطلان آن آشکار است. افزایش تولید لنگ بودجه نیست مشکل در عدم بهره‏وری کافی ماهاست. این مساله وقتی با پول‏های بادآورده مواجه شود بدتر هم می‏شود چون احساس امنیت کاذبی به امثال من دست می‏داد که باعث می‏شد تلاشمان را کاهش دهیم.

بعد از آن من به دانشگاه آمدم. در دانشگاه مواجه شدم که انواع مکانیسم‏های پخش پول ایجاد شده است، مقرری دانشجویان دکترا، مقرری استعدادهای درخشان، مقرری پژوهشکده‏ها، مقرری بنیاد نخبگان، پروژه‏های کوچکی که با چند دانشجو انجام می‏شود اما 200 میلیون یا یک میلیارد بابتش پول پرداخت می‏شود و مبتنی بر رابطه هم هست، انواع بودجه‏های پژوهشی بی‏حساب، به دانشجوی دکترا یک میلیون پول می‏دهند که سوار هواپیما شود و در کنفرانسی در آمریکا شرکت کند، با خودشان که صحبت می‏کنی فقط برای خستگی در کردن می‏روند و می‏دانند که از نظر علمی چندان لازم نیست. حمایت مراکز خارج از دانشگاه هم هست، مرکز تحقیقات مخابرات به هر کس که برای فرصت مطالعاتی برود خارج ماهی یک میلیون تومان پول حواله می‏کند، ..... یک لحظه صبر کنید آدم یاد کشورهای عربی می‏افتد، تازه طرح 50 هزار تومانی هم در راه است.

پول که در دست امثال من زیاد بشود بدمستی‏ها زیاد می‏شود، تا پارسال نهار ماکارونی می‏خوردیم، امسال مرغ سوخاری می‏خوریم،‏ قبلا اتوبوس سوار می‏شدیم حالا تاکسی سوار می‏شویم، وقتی حقوق مفت زیاد بشود نیازمان به کار کردن هم کاهش می‏یابد ..... پس اثر دوم افزایش نقدینگی افزایش مصرف‏زدگی و رفاه‏زدگی در جامعه است. این درست خلاف مشی اصولگرایی است. می‏خواستیم مصرف‏گرایی را ازبین ببریم بدتر آنرا ترویج کردیم،‏ با ایجاد تورم بزرگ کاری کردیم که فقرا فقیرتر بشوند. تازه این اول راه است، با افزایش سطح مصرف، مخارج واقعی‏مان خیلی بیشتر از نرخ تورم رسمی بالا می‏رود چرا که سبد کالایمان هم به سمت کالاهای لوکس‏تر بالا رفته است. در شرایطی که دولت دائم مشغول سفرهای استانی است مدیریت متغیرهای کلان اقتصادی به فراموشی سپرده شده است و کم‏کم جریانات کلان اقتصادی نیروی خود را نشان می‏دهند. در چنین شرایطی ما دولتی می‏خواهیم که در مرکز بنشیند و فکری برای کلیت سیستم بکند نه اینکه دائم وقتش را در میان جزییات هدر بدهد.

و این همه چرا رخ می‏دهد؟ من به شما می‏گویم .... گویی اصولگرایی لااقل به روایت احمدی‏نژادی‏اش رابطه‏اش را با واقعیت‏ها از دست داده است، در شرایطی که تورم بعنوان فساد رسمی در سطح جامعه رخ داده دولت دم از مبارزه با مفسدین اقتصادی می‏زند، با وجود افزایش شدید نقدینگی در دو سال گذشته مجددا طرح‏های بلندپروازانه‏ای برای توزیع نقدی یارانه‏ها مطرح می‏شود،‏ درهای واردات بنحو بی‏سابقه‏ای قرار است باز شود و دور نیست که تولید داخلی بالکل ورشکسته شود. رییس جمهور با داخلی‏ها طوری رفتار می‏کند گویی همه دشمن او هستند بنابراین شانس خود را برای شنیدن و پذیرفتن انتقادها از بین می‏برد. بدتر از همه اینکه در چنین شرایط نامساعدی دست به تعویض وزرا می‏زند توگویی تقصیر آنهاست که چنین اتفاقاتی می‏افتد. صریح‏تر صحبت کنیم مشکل حتی شخص رییس‏جمهور هم نیست .... تفکر اصولگرایی یکی از پایه‏هایش را در نفی وضع موجود و نفی بسیاری از دستاوردهای بشری قرار داده است و از همین جا هم ضربه می‏خورد.