پس از شکست تلاش‏های آمریکا برای گذراندن قطعنامه تحریمی از شورای امنیت مدتی است که شاهد کاهش حجم تهدیدات غرب بر ضد ایران هستیم. ایران و آمریکا، طرفهای اصلی متخاصم در پرونده هسته‏ای ایران هم‏اکنون در شرایط انتخاباتی‏ای قرار دارند که برای آمریکا بسیار حساس و برای ایران دارای درجه کمتری از اهمیت می‏باشد. دولت بوش پس از رویارویی با شکست سنگین در انتخابات کنگره در حال حاضر منتظر دریافت نظرات طرف‏ دمکرات و مشغول گفتگوهای داخلی درباره مهمترین موضوعات سیاست خارجی از جمله مساله عراق و برنامه هسته‏ای ایران است. بنابراین در حال حاضر در میان هیات حاکمه آمریکا هیچ نوع اجماعی برای شروع یک ابتکار عمل جدید دیپلماتیک در برابر ایران وجود ندارد.

در طرف دوم انتخاباتی با ماهیت محلی (شوراها) و کاملا داخلی (خبرگان) در جریان است که در اثنای آن بار دیگر طرف‏های غربگرا به ماراتنی نفس‏گیر با طرف‏های تازه نفس اصولگرای خود کشانده شده‏اند. دمکراسی ایرانی با هر سال یک انتخابات، طرف‏های شکست خورده در عرصه افکار عمومی را هر سال وادار به رقابت مجدد با طرف پیروز می‏کند و این موضوع فشاری سخت بر آنها وارد می‏کند. در دو انتخابات اخیر، غرب تلاش کرد با دخالت بی‏سابقه در انتخابات ایران و تعیین نامزدهای مطلوب و تبلیغ برای آنها در رسانه‏های وابسته به غرب، با هزینه اندک و با استفاده از تهدید و تطمیع یک ملت، به سیاست خارجی و داخلی ایران شکل دلخواه خود را بدهد. اما بخصوص در انتخابات ریاست جمهوری در برابر فشارهای شدید غرب و غرب‏گرایان (که کاملا در محورهای تبلیغاتی با هم هماهنگ بودند) مردم بر علیه فشارهای غرب برانگیخته شدند. ملت ایران با رای به ضد آمریکایی‏ترین نامزد انتخابات دور تازه‏ای از سیاست تهاجمی بر علیه غرب را کلید زد که به شکست‏های پی‏درپی بلوک آمریکایی انجامید. در انتخابات کنونی آمریکا و اروپا تصمیم گرفته‏اند عاقلانه از حمایت از طرف مطلوب در انتخابات خودداری کنند تا بیش ازین وجهه این طرفها در افکار عمومی ایرانیان آسیب نبیند. در تکمیل این سناریوی تاثیرگذاری، غرب با آگاهی از پاسخ شدید مردم به تهدید‏های هسته‏ای تصمیم گرفته است فشارهای خود را در برهه انتخابات کاهش دهد. در این چارچوب کاملا قابل فهم است که در اخبار می‏شنویم مقامات اروپایی پیش نویس قطعنامه جدید تحریم را ارائه داده‏اند اما ارائه آن به شورای امنیت را به سه ماه بعد (!) موکول کرده‏اند.