اولمرت بعد از کناره‏گیری یاس خود را از متوقف کردن حملات شهادت‏طلبانه فلسطینی‏ها بیان کرده و گفته که «این حملات متوقف نمی‏شود مگر اینکه جداسازی کامل میان اعراب و اسراییلی‏ها صورت بگیرد». البته این قصه سر دراز دارد. اسراییل در دهه‏های اول حاکمیت خود از تز انتقال بحران به خارج از مرزها استفاده می‏کرد. به این معنی که تجاوزگری و توسعه‏طلبی ارضی موجد ثبات داخلی فرض می‏شد. البته این راهکار هزینه‏های بزرگی در سیاست خارجی روی دست این رژیم گذاشت و نهایتا متوقف شد. از آنجاکه پناهندگان فلسطینی در اثر حملات اسراییل به کشورهای اطراف کوچ کرده بودند حملات اسراییل متوجه این کشورها شد تا بتواند باقیمانده این پناهندگان را نیز نابود نماید. حمله اسراییل به لبنان در سال 1982 در چنین چارچوبی صورت گرفت و به کشتارهای خونینی از جمله کشتار صبرا و شتیلا با واسطگی فالانژها انجامید. با این وجود حتی این حملات زمینی نیز قادر به بهبود شرایط امنیتی این رژیم نشد چرا که اشغالگری‏های تازه نیروهای مقاومت تازه‏ای را خلق کرد که این بار می‏توانستند در پایگاه ملی خود آزادانه برای مواجهه با اسراییل آماده شوند و دست به حملات انتقام‏جویانه بزنند. تلاش‏های نافرجام اسراییل برای تحکیم پایه‏های خود در حمله به لبنان به نحو فاجعه‏آمیزی منجر به تولد بزرگترین تهدید نزدیک برای این رژیم یعنی حزب‏الله لبنان شد. در یکی دو دهه گذشته واقعگرایی تا حدودی جای خود را در اندیشه سران اسراییل باز کرده است. درسی که گرفتند این بود که اشغالگری امنیت نمی‏آورد. عقب‏نشینی از لبنان گام اول بود. سپس عقب نشینی از نوار غزه و چیزی که اکنون اولمرت از آن صحبت می‏کند عقب‏نشینی از کرانه باختری است. با این وجود هنوز تاریخ درس‏های بیشتری برای اشغالگران دارد. این که ظلم و ستم هیچ گاه نمی‏تواند دائمی و باثبات باشد و ثمره آن چیزی جز نابودی ظالم نیست. نمی‏توان شریان‏های حیاتی غزه را بست و زجر مردمش را به نظاره نشست و انتظار امنیت داشت. دروغگو خود اولین قربانی دروغگویی خود است چرا که هر لحظه می‏پندارد دیگران نیز به او دروغ می‏گویند. ظالم نیز اولین کسی است که به انتظار انتقام از خود نشسته است. مگر می‏توان سرزمین یک ملت را غصب کرد و در آن دولت‏سازی کرد و ملت‏سازی کرد، ملت اصلی را زیر شکنجه و کشتار گرفت و زجر داد و با این همه منتظر نابودی محتوم نبود؟