جدیدترین طرح اجتماعی دولت که بطور بسیار ناشیانه‏ای بدون آماده‏سازی افکار عمومی و بشیوه قرار دادن مردم در مقابل عمل انجام شده و بازی با سرنوشت بسیاری از خانواده‏ها انجام شد طرح بومی‏گزینی دانشگاه‏ها در کنکور سراسری بود. نتیجه این طرح راهیابی افراد ضعیف به دانشگاه‏های برتر و ناکامی افراد قوی در این راه بوده است و این روند نه تنها به خود این افراد و خانواده‏های آنان ضربه وارد می‏کند بلکه باعث بروز مشکلات بسیاری در دانشگاه‏ها نیز خواهد شد. ورود دانشجویان ضعیف به دانشگاه‏هایی با سطح علمی بالا نتیجه‏ای جز بروز موارد متعدد افتادگی، حذف درس، افت تحصیلی و طولانی شدن مدت تحصیل نخواهد داشت. از سوی دیگر افراد شایسته‏ای که بدلیل یک طرح نسنجیده و همراه با بی‏عدالتی (در دولت مدعی عدالت) از ورود به جمع همطرازان خود بازمانده‏اند به صورت‏های مختلف نارضایتی خود را در محیط‏های سطح پایین بروز خواهند داد و کمترینش این است که انگیزه‏های خود را برای پیشرفت از دست خواهند داد. در همه جای دنیا دانشگاه‏هایی که بنوعی مجبور به پذیرش بومی هستند (مثل دانشگاه‏های ایالتی آمریکا که از بودجه ایالتی استفاده می‏کنند) دارای سطح علمی پایینتری نسبت به سایر دانشگاه‏ها هستند و پیامد این طرح نیز در ایران چیزی جز افت سطح علمی دانشگاه‏های خوب کشور نخواهد بود.

اگرچه در دولت رازداری کامل در مورد انگیزه‏ها رعایت می‏شود اما با توجه به عقب‏نشینی دولت بسمت طرح محدودتر «بومی‏گزینی برای دختران» می‏توان حدس زد هدف ازین اقدام بیشتر جنبه فرهنگی داشته است. گویا شکایات مردم بومی از دانشجویان شهری مخصوصا دختران که از سراسر کشور به دانشگاه‏های شهرستان‏ها مهاجرت می‏کنند باعث شده است دولت به چنین فکری بیفتد. اولا آن روز که در هر شهرستان کوچکی (مثلا میمه با 5000 نفر جمعیت) دانشگاه می‏ساختید آیا به این موضوع فکر نکردید که آیا این منطقه از نظر فرهنگی توانایی پذیرش دانشجویان را دارد یا نه؟ در ثانی، مگر هر شکایتی که رنگ و بوی دینی دارد باید جدی گرفته شود؟ آیا دختران شهری لزوما بدتر از دختران شهرستانی هستند؟ اگر این طور است راه چاره آیا این است که تهرانی‏ها را در تهران نگه داریم؟ با این کار دانشگاه‏های تهران تبدیل به سالن مد خواهد شد. چرا به عکس موضوع نگاه نمی‏کنید؟‏ آمدن دختران شهرستانی به دانشگاه‏های تهران باعث تعدیل جو این دانشگاه‏ها می‏شود. همانطور که در امر سربازی بر اختلاط قومی اصرار هست تا امنیت نظامی کشور در معرض خطر قرار نگیرد به همان نسبت باید به لزوم ایجاد «اختلاط فرهنگی» توجه داشت تا تعارضات فرهنگی در کشور آنقدر عمیق نشود که تبدیل به مشکلات لاینحل بشود.