غرب در سال‏های اخیر با وجود تمام تلاشی که برای بازداشتن ایران از دستیابی به انواع توانمندی‏ها بخصوص دانش هسته‏ای کرد عمدتا در این راه موفقیتی کسب نکرد. یکی از دلایل این عدم موفقیت کارت برنده ایران در کنترل مخازن بزرگ نفتی در خلیج فارس و شاهراه عبور 37 درصد نفت جهان از تنگه هرمز بود. اکنون پس از چندین سال تلاش بی‏نتیجه، آمریکا بعنوان حریف اصلی در یک انتخابات مردمی تسلیم شده و پرچم مذاکره را بالا برده است، با این وجود این ماجرا درس‏های فراموش‏نشدنی برای غرب دربرداشت. درس نخست این است که راه‏ها به غرب نباید بسته شود. به اتفاق صاحبنظران تاریخی، رنسانس و خیزش غرب از زمانی شروع شد که نیروی دریایی متهور آن راه شرق را از طریق تنگه جنوب آفریقا پیدا کرد. تا پیش از آن دولت عثمانی با تسلطش بر یک امپراطوری پهناور، درست در کناره شرقی اروپا، راه تعامل اروپا با ربع مسکون بسته بود، اروپا خودش کوچک بود، در گوشه‏ای هم محصور شده بود.  اکنون با اکتشاف راه دریایی به هند از طریق جنوب آفریقا، حماسه‏ای تاریخی برای غرب رقم خورد که افتخار کاشفانش را هنوز هم پاس می‏دارند، راه مستقلی گشوده شده بود برای تجارت، نظامی‏گری، و انتقال تمدن و فرهنگ. زین پس بود که اقتصاد اروپا اوج گرفت و در همین راستا بود که بدنبال کشف راه غربی هند بودند و آمریکا را یافتند.

درس اول ماجرای ایران این است که نگذاریم راه تنفس‏تاریخی‏مان بسته شود. درست که تنگه جنوب آفریقا هنوز امن و امان است اما کانال سوئز بهمراه باب المندب (حد فاصل سومالی و یمن) و تنگه هرمز، در وضعیت فعلی رگ حیات تمدن غرب محسوب می‏شود که آنرا با بخش مهمتر جهان (از نظر جمعیت و مساحت) مرتبط می‏کند. بنابراین کاملا تز آشنایی است اگر این روزها می‏شنویم که «دزدان دریایی در باب المندب روزی یک کشتی می‏دزدند». اتفاقا این کشتی‏ها از آن کشورهای مختلف است و هدف آن ایجاد نوعی همبستگی بین‏المللی برای لزوم مبارزه با دزدان دریایی‏ست. «بلافاصله پس از دزدیده شدن کشتی ایرانی حامل گندم، نیروی دریایی ناتو در حال تعقیب دزدان دریایی‏ست»!!! «تاجران اروپایی خواستار برخورد نظامی با دزدان دریایی شدند». مساله اینجاست که چندی‏ست نیروهایی بنام محاکم اسلامی به تاسی از انقلاب اسلامی نیرویی سیاسی تشکیل داده‏اند و قدرتنمایی کرده‏اند. البته نیروهای اتیوپی سریعا «فتنه» را سرکوب کردند اما از آنجا که بنظر می‏رسد این رشته سر دراز داشته باشد، پسندیده‏تر آن بود که بهانه‏ای برای حضور مستقیم نظامی در دریای این منطقه فراهم شود.

درس دوم این است که اگر ایران توانسته نیروهایش را در نقاط استراتژیک منطقه مثل اطراف اسراییل بکارد، چرا این کار را در کنار باب‏المندب نکند؟ اگر اتحادیه محاکم اسلامی در سومالی بدلیل خواست مردمی به قدرت برسد، و یک اتحاد استراتژیک دیگر به متحدین ایران افزوده شود، آن وقت کوچکترین تهدیدی برای ایران می‏تواند تمام تنگه‏های مهم دنیا را به تعطیلی بکشاند و این چیزی است که کسی در غرب خریدارش نیست. اکنون که غرب مراحل گذشته بازی را به ایران باخته، لختی اندیشیده، و در رویکردی عاقلانه‏تر می‏کوشد روی دورهای بعد تمرکز کند، گذشته‏ها گذشته.