یا «فقر در ایالات متحده» عنوان کتابی است نوشته مایکل هرینگتون، با ترجمه ابراهیم یونسی و چاپ سال 1353 شمسی در قبل از انقلاب. نویسنده عمر خود را در میان فقرای آمریکا گذرانده است. با آنها زندگی کرده به آنها کمک کرده و با آنها از نزدیک دمخور بوده است. وی از پنجاه میلیون آمریکایی فقیر سخن می‏گوید که عمدتا دور از دیده‏ها قرار دارند:

« فقر اغلب بیرون از مسیرهای عادی و معمولی است، همیشه اینطور بوده، سیاح معمولی هرگز شاهراه را ترک نمی‏کرد، امروز هم ناگزیر از بزرگراه‏های بین ایالتی می‏گذرد. از دره‏های پنسیلوانیا که شهرهای آن چون صحنه‏های سینمایی ولز سالهای سی است عبور نمی‏کند. ردیف خانه‏هایی را که کمپانیها ساخته‏اند نمی‏بیند، به راههای شیارخورده برنمی‏خورد، همه چیز را کثیف و غبارگرفته نمی‏بیند.» ...... « سابقا اگر هم طبقه متوسط فقر و کثافت را دوست نداشت دستکم از آن آگاه بود. فاصله فیمابین راهی نبود. در ایام عید میلاد، رفت و آمد به محلهای فقیرنشین زیاد بود. گاه تقریبا همه، خواه برای رسیدن به محل کار یا مراکز تفریح از محله سیاهان می‏گذشتند.» ... اما اکنون ... «درماندگان، ناتوانان، پیران، غیرمتخصصان و افراد اقلیتها در همین جا، و در محدوده همین محل مقررند، و همیشه هم بوده‏اند. اما جز آنها کس دیگری نیست ....».

نویسنده سخنی از شهرهای پنسیلوانیا به میان آورد .... باید آن را تایید کنم .... زمانی من هم به پنسیلوانیا سفری کردم. زمان رفتن بلیط هواپیما داشتم و از بالا منظره‏ها نسبتا زیبا بود، نمایی از جنگلهای سبز کهنه .... زمان برگشت با اتوبوس برمی‏گشتم و چیزهای دیگری دیدم .... از آن دختر جوانی که مدام با تلفن صحبت می‏کرد و نمی‏دانم چرا ضجه میزد. ساعتها در ترمینال گریه کرد و کسی هم حریفش نبود .... تا آن سیاهپوستی که در ازای پنج دلار یک جعبه خالی نوشابه در اختیار من گذاشت تا چند ساعت باقیمانده از شب را روی آن نشسته بخوابم و بشرط آنکه بموقع برای اتوبوس بیدارم کند. بله من شهرهایی را در سر راه دیدم که با شهرهای توریستی تفاوت بسیار داشت .... بزبان نویسنده، در آنها فقر را هنوز از جلوی چشم جارو نکرده بودند ......

« من خانواده‏هایی را می‏شناختم که نمی‏توانستند کودکانشان را به مدرسه بفرستند چون کفش آنقدر نبود که همه بپوشند. خانواده‏ای کفش را طوری بین بچه‏ها تقسیم می‏کرد که لااقل هر روز یکی دو تا از بچه‏ها در مدرسه باشند.» نویسنده می‏گوید که من رمان‏نویس نیستم و برای توصیف حقیقی فقر باید مثل چارلز دیکنز رمان‏نویس بود اما صحنه‏های حقیقی که در این کتاب با زبانی ساده و گویا روایت می‏کند تا جایی اوج می‏گیرد که صفحه‏ای از آن را نمی‏خوانید مگر همراه با اشک ..... «مرد سالمند چیز حقیری بیش نیست .... پالتوی ژنده‏ای است بر تن چوبی» .... «پیرزنی در نیویورک به مامور رفاهی که با وی تماس داشت تلفن کرد: زن می‏گریست، زیرا بخش رفاه، چک حاوی مبلغ کمک را در روز مقرر نفرستاده و او بیمناک بود از این که مبادا اسمش را قلم زده باشند و از آن پس باید گرسنگی بخورد. زندگی او نیز مانند زندگی بسیاری از کسانی که در وضع و موقعیت او هستند با رشته ضعیفی از دستگاه اعانه شهر آویخته بود. یگانه مایه امیدش مامور رفاه بود.» ..... و تو چه میدانی گرسنگی چیست؟ .... گرسنگی آنی نیست که وقتی شام آدم دیر میشود احساس میکنی ..... گرسنگی مربوط به روح است .... وقتی است که چیزی را که تا دیروز میخوردی امروز نمی‏توانی بخوری .... وقتی است که بدانی دیگر نخواهی توانست آنرا بخوری .... گرسنگی آن است که چیزی که دیگری می‏تواند بخورد تو نتوانی بخوری ..... گرسنگی معنایش به بی‏عدالتی نزدیکتر است ... تا به خالی بودن بطن ..... و تو! .. هرگز نمی‏توانی ادعا کنی آنرا می‏شناسی .. تا زمانی که ... امیدت ناامید شده باشد ..... تازه نگاهی از سر نافهمی به کتاب خدا می‏اندازی و می‏گویی چرا مدام از گرسنگان می‏گوید؟! بازار گرمی است برای دین خدا؟! .... همان، تو نمی‏فهمی .....

در پی گسترش رکود اقتصادی در سال 1960 گزارشها از سراسر آمریکا بازتاب‏دهنده بحران بزرگ فقرا بود : ..... « شیکاگو، ایلی نویز: بعضی‏ها تقاضای کمک می‏کنند. ... این مردم اینک که دیگر قادر به تامین معاش خانواده خود نیستند خوار و سرافکنده‏اند ..... هفت ساعت پیش مرد سی ساله‏ای که با دستگاه ما (اداره رفاه شیکاگو) سر و کار داشت خود را حلق آویز کرد. غرامت بیکاری‏اش ته کشیده بود ..... اسکنک تدی، نیویورک:  دانش آموزان در برابر پرداخت شهریه مقاومت می‏کنند، برای خرید آب نبات و ذرت بوداده و رفتن به سینما پول توجیبی ندارند ..... لورن، اوهایو: خانواده‏ها بعلت نداشتن پول ویزیت پزشک و دارو از مراجعه به پزشک واهمه دارند. کودکی نزدیک بود بر اثر ابتلای به ذات‏الریه تلف شود و ازین بابت خانواده را به سهل انگاری متهم کردند. پدران خانواده‏ها برای اینکه خانواده زودتر به دریافت کمک نایل آیند ناگزیر آنرا ترک می‏کنند ...... شیکاگو: بنابر گزارش گروه کار، کودکان برای رفتن به مدرسه کرایه اتوبوس ندارند و دختران کلاس خیاطی از خرید پارچه برای دوخت عاجزند ...... دیترویت، میشیگان: اعضای باشگاه خردسالان نتوانسته‏اندنیم دلار حق عضویت سالانه خود را بپردازند.»

« (دولت رفاه) در بدترین وجه خود سوسیالیسم است برای اغنیاء و بازار کار آزادی است برای فقراء .... اعتبارات دولتی را به کمک به ساختمان‏ خانه‏های تجملی اختصاص می‏دهند، در حالیکه کویهای فقیرنشین را به خود می‏گذارند ..... این مردم عجیب‏ترین مستمندان تاریخ نوع بشرند .... زیرا فقرشان در حالی دوام داشته است که اکثر مردم همین جامعه از خود بعنوان جامعه مرفه یاد می‏کنند و نگران اختلالات عصبی مردم ویلانشین‏اند ....

به این ترتیب ده‏ها میلیون انسان نادیده می‏مانند. اینها چون در دیده نیستند از دل هم رفته‏اند، و در سیاست سخنگویی ندارند.»