البته ما مردم ایران پس از گذشت چهار سال از مناقشه پرحجم هسته‏ای دیگر به زیستن در بحران و مناقشه عادت کرده‏ایم. و این را هم می‏توانیم بفهمیم که هر چقدر قدرتمندتر می‏شویم بحران‏های‏مان هم قویتر می‏شوند چرا که دشمنان بیش از پیش از ما بیمناک می‏شوند. بنابراین انتظار اینکه مثل جنگ تحمیلی یک روزی پرچم صلح بطور کامل بلند شود و همه آرام بگیرند انتظار بیهوده‏ای است، شاید بهتر باشد بگوییم پرونده هسته‏ای هرگز بسته نخواهد شد. اما چند روز پیش شاهد یک گام مهم به جلو برای ایران بودیم. ارسال سوخت هسته‏ای به ایران در حقیقت اتمام پروژه تهدید نظامی خواهد بود. چرا که فرض گزینه نظامی توانایی آمریکا برای درهم کوبیدن ایران پیش از دستیابی به سلاح هسته‏ای بود در حالی که اکنون در تئوری ایران با استفاده از سوخت هسته‏ای که دریافت کرده است قادر به تولید سلاح هسته‏ای هست اگرچه چنین کاری را انجام نخواهد داد. این انتقال پایانی بر تبلیغات در زمینه بمباران نیروگاه بوشهر توسط اسراییل نیز خواهد بود چرا که اکنون بمباران این نیروگاه با وجود سوخت رادیواکتیو در درون آن مساوی با فاجعه زیست‏محیطی بین‏المللی با صدها هزار کشته خواهد بود.

از سوی دیگر، اگرچه روز 26 آذر بعنوان روز ورود سوخت هسته‏ای به ایران معرفی شد اما گمان می‏کنم ارسال چنین محموله حساسی زمانبرتر از آن است که ظرف یک روز صورت گرفته باشد. محموله‏های هسته‏ای هرگز با هواپیما حمل نمی‏شوند و معمولا از قطار یا حرکت جاده‏ای با سرعت فوق‏العاده آهسته برای انتقال آنها استفاده می‏شود. بنابراین می‏توانیم نتیجه بگیریم که ارسال سوخت هسته‏ای درست پس از بازرسی آژانس از سوخت در روسیه در یک ماه گذشته آغاز شده است. در پرتو چنین فرضی بهتر می‏توانیم به علت انتشار گزارش سازمان اطلاعات ملی آمریکا درست یک هفته پس از مهر و موم سوخت اتمی در روسیه توسط آژانس پی ببریم. در حقیقت آمریکا زمانی که مطلع شد سوخت به ایران وارد شده است مجبور شد دست پیش را بگیرد که پس نیفتد و چه بسا اعلام آغاز ورود سوخت به ایران با توافق روسیه و آمریکا تا جایی به تاخیر افتاده باشد که آمریکا زمینه‏سازی داخلی و بین‏المللی برای همراه نشان دادن خود را به اتمام رسانده باشد. تا پیش از اطلاع یافتن از ارسال سوخت به ایران، برای اکثر ما چرخش شدید و شتابزده آمریکا غیرقابل درک بود تا جایی که بسیاری از تحلیلگران آنرا نوعی دام فرض کردند اما اکنون مساله روشن شده است. از سوی دیگر روسیه نیز برای آمادگی جهت اعلام تحویل سوخت هسته‏ای به دشمن شماره یک غرب دور تازه‏ای از عملیات روانی را آغاز کرد. روسیه در اظهاراتی پیاپی ابتدا احتمال تعلیق عضویت در پیمان نیروهای هسته‏ای میانبرد را مطرح نمود (بعنوان تهدیدی برای اروپا) و حتی تا جایی پیش رفت که آمریکا را به حمله استراتژیک در صورت ادامه روند نصب سپر دفاع موشکی تهدید کرد. اگر چه این‏ها مواضع واقعی روسیه است اما هماهنگی آن با «مسلح ساختن» ایران به سوخت هسته‏ای نیز قابل توجه است. حتی نیم نگاهی به عقب می‏تواند نشان دهد که چرخش شدید شورای همکاری خلیج فارس بسوی ایران نیز با اطلاع از ورود سوخت به ایران و «بسته شدن» پرونده هسته‏ای صورت گرفته است.