توافق ایران و آژانس برای حل و فصل مناقشه اتمی جلوه‏های تازه‏ای از رفتار بازیگران بین‏المللی در رابطه با ایران را آشکار کرد. زمانی فکر می‏کردیم مشکل غرب با ما این است که ما به فعالیت‏های خطرناکی روی آورده‏ایم و این بیچاره‏ها را در معرض تهدید نابودی قرار داده‏ایم، پس باید اعتمادسازی می‏کریدم،‏ فعالیت‏های خطرناک‏مان را تعطیل می‏کردیم و اصلا شک می‏کردیم که انگیزه ما از دنبال کردن برنامه هسته‏ای چیست و چرا «19 سال به دنیا دروغ گفته‏ایم»؟ همه این کارها را انجام دادیم ولی با کمال تعجب رفتار غرب تغییری نکرد، تهدیدها هر روز پررنگ‏تر، تحریم‏ها نزدیک‏تر و جوسازی تبلیغاتی قوی‏تر می‏شد. دولتی که نتوانست رفتار غرب در پرونده هسته‏ای را پیش‏بینی و کنترل کند لاجرم سقوط کرد .......

فرد دیگری بر سر کار آمد، اجماعی ملی شکل گرفت که متاثر از ضعف و ذلت دیپلماسی هسته‏ای در دوره قبل به این نتیجه رسیده بود که دلیل زیاده‏خواهی غرب دقیقا ابراز ضعف ما است و اشکال این است که ما گفتمان غرب را در این پرونده پذیرفته‏ایم و در نتیجه پیش از شروع مذاکره دست بالای غرب را پذیرفته‏ایم. نتیجه این که اگر ما محکم بایستیم غرب کوتاه خواهد آمد. تاسیسات هسته‏ای راه‏اندازی شد و قدم‏به‏قدم در این علم پیشرفت کردیم. اما اگرچه غرب نشانه‏هایی از تزلزل در برابر ایران از خود نشان داد، بزودی غرب نیز رویکردی مرحله‏ای در برابر ایران در پیش گرفت، هر گام هسته‏ای ایران با یک گام تحریمی-انزوایی از طرف غرب روبرو شد. در مرحله‏ای تصور می‏شد تحریم‏های غرب مقدمه‏ای برای رویارویی نظامی است،‏ همانطور که در مورد عراق روی داد و این که قطعنامه‏های شورای امنیت تنها جنبه زمینه‏سازی برای تند کردن جو بین‏المللی در اطراف ایران و شروع فاز نظامی را دارد. بنابراین راهبرد ایران این بود که بی‏توجه به قطعنامه‏ها برنامه بازدارنده هسته‏ای را به پیش ببرد. هیچ‏گاه نخواهیم دانست تا چه حد چنین دیدگاهی درست بود، آیا حقیقتا آمریکا بدنبال حمله به ایران بود؟ به هر حال از آنجا که ایران به توان بازدارندگی دست یافت فرصتی فراهم نشد تا تصمیم حقیقی آمریکا در این زمینه آشکار شود. در چند ماه اخیر پس از اقدام ایران به توافق با آژانس با کمال تعجب آمریکا به رویه مرحله‏ای خود برای تنگ‏تر کردن حلقه محاصره ایران ادامه داد ولو اینکه در تلاش خود ناموفق بود. چنین رفتاری نشان داد هدف آمریکا از فشارهای اقتصادی وادار کردن ایران به شفاف‏سازی اتمی هم نیست.

آمریکا در راس هرم قدرت جهانی نشسته است. نظامی بشدت نابرابر که در آن بالایی‏ها از اپیدمی چاقی می‏میرند و پایینی‏ها از لاغری مفرط. مهمترین دغدغه قدرتمندان جلوگیری از اتحاد ضعفا برای دگرگونی اوضاع عالم است. انقلاب‏ها اگرچه مقیاسی ملی دارند اما از دیدگاه قدرت‏های بین‏المللی (که بیشتر آنها کشورهای بلوک غرب هستند) این انقلاب‏ها می‏توانند بسرعت بعدی جهانی پیدا کنند. زمانی که ساندنیست‏ها انقلابیون نیکاراگوئه بطور مسالمت‏آمیزی قدرت را در این کشور در دست گرفتند و برنامه‏های عدالت اجتماعی را در پیش گرفتند، زمانی که این برنامه‏ها موفقیت‏های شگرفی بدست آورد، قیمت خانه نصف شد، علی‏رغم رکود اقتصادی سراسری در آمریکای لاتین اقتصاد این کشور رشد مناسبی را تجربه کرد، در این زمان آمریکا چاره‏ای ندید جز اینکه ضدانقلابیون کنترا را برای ایجاد جنگ‏های ایذایی در مرزها تجهیز کند، پس از آغاز جنگ 30 درصد تولید ناخالص ملی کشور صرف جنگ می‏شد، وضع اقتصاد وخیم شد و بتدریج ساندنیست‏ها محبوبیت خود را از دست دادند، نهایتا در یک انتخابات آزاد کنتراها قدرت را در دست گرفتند.

آمریکا برنامه تغییر نظام در ایران را در یک چارچوب جهانی برای براندازی انقلاب‏های امیدبخش دنبال می‏کند. اگر نتواند در مرحله اول با دخالت‏های پنهانی سیا براندازی را انجام دهد در مرحله دوم آتش جنگ را بقیمت خون صدها هزار نفر و بقیمت سرکوب امید تاریخی ملت‏ها می‏افروزد. انقلاب اسلامی اگرچه این بزنگاه‏ها را پشت سر گذاشت، اکنون که آمریکا از استحاله نظام از طریق نیروهای داخلی نیز ناامید شده است، اکنون که مرحله تازه‏ای از جهانی شدن انقلاب اسلامی در فلسطین، لبنان و سایر جاها آغاز شده است، دور تازه‏ای از تلاش‏های تغییر نظام را آغاز کرده است. هدف از تحریم‏ها این است که با بهانه قرار دادن پرونده هسته‏ای، بتدریج از نظر اقتصادی ایران را در تنگنا قرار دهند تا رونق اقتصادی از بین برود، برنامه‏های اصلاحی شکست بخورد و در بلندمدت انقلاب اسلامی پژمرده شود و قدرت الهام‏بخشی خود را از دست بدهد. ازین رو آمریکا بنحو مضحکی می‏کوشد با ربط دادن هر نوع فعالیت اقتصادی (مثل واردات آلومینیوم!) با برنامه هسته‏ای جامعه جهانی را در گسترش دامنه تحریم‏ها همراه کند. اما با این وجود باید گفت که آمریکا در بازی بلندمدتی که با ایران آغاز کرده است در موقعیت مناسبی قرار ندارد، نه آن موقعیت جهانی سابق را دارد نه ایران آن ایران سابق است، جهان هم تغییر کرده و بعید است شرایط جدید جهانی اجازه پیروزی را به آمریکا بدهد. چه بسا آمریکا با تزلزل در پادشاهی جهان زمینه وقوع انقلاب جهانی را از بهم پیوستن جویبارهای کوچک تحول‏خواهی فراهم کند.