در هفته‏های گذشته موج شدیدی از عملیات رسانه‏ای که وضعیت ائتلاف نظامی ناتو برهبری آمریکا را هدف قرار داده بود رسانه‏های جهانی را به خود مشغول کرده بود. محتوای این پیام‏های پرحجم رسانه‏ای القای ناتوانی و شکاف در درون ناتو و متزلزل شدن ساختار آن بود. اما چرا یکباره چنین سیبل خبری بوجود آمد و اوج گرفت؟ چیزی که هست در سال گذشته حرکت‏های برتری‏جویانه نظامی آمریکا در تقابل با بلوک آسیایی شامل روسیه، چین،‏ کره شمالی و ایران شدت گرفته بود و این موضوع می‏رفت که به واکنش‏های خطرناک از سوی مسکو بینجامد. از جمله در زمانی که آمریکا خود را برای آغاز نصب سپر دفاع موشکی در اروپای شرقی آماده می‏کرد روسیه تهدید کرد که با حمله هسته‏ای به آغاز این پروژه پاسخ خواهد داد. آمریکا احساس کرد که قدرتش بتنهایی برای غلبه بر روسیه کافی نیست، و ناتو بهترین انتخاب برای ساکت کردن روسیه بود. ناتو اگرچه اصولا بال نظامی ابرقدرت غربی محسوب می‏شود اما تاکنون ترجیح داده شده بود از قدرت آن در این منازعه استفاده نشود. در اجلاس اخیر ناتو قرار بود چند مساله بسیار مهم مورد بررسی قرار گیرد. از جمله الحاق چند کشور بلوک شرق دیگر به ناتو، دکترین استفاده از سلاح‏های هسته‏ای کوچک در جنگ‏های آینده و سپر دفاع موشکی. در کنار به میدان آوردن ناتو، بلوک غرب تلاش کرد با ایجاد هیاهوی تبلیغاتی مانع از تمرکز مسکو بر اهداف نشست ناتو شود و امکان واکنش تند روسیه را از بین ببرد. در این راستا خط تبلیغاتی قدرتمندی از مدت‏ها پیش در رسانه‏های بلوک تندروی غربی (فرانسه، آمریکا: فاکس نیوز و آلمان) آغاز بکار کرد که هدف آن انتقال این پیام بود که ناتو دچار هرج‏ومرج شده است، در اثر گسترش زیاد از حد قادر به تصمیم‏گیری نیست و همگرایی خود را از دست داده است،‏ در افغانستان قادر نیست نیروی کوچکی را بطور موثر سازماندهی کند،‏ قادر نیست 20 هلی‏کوپتر به جبهه افغانستان اعزام کند و اینکه کشورهای غربی بطور فزاینده‏ای با رهبری آمریکا مشکل پیدا کرده‏اند. کانادا نیز با ایجاد جروبحث‏های ساختگی با آمریکا نقش مهمی در این سناریوی تبلیغاتی ایفا کرد. هدف ازین تبلیغات این بود که به روسیه بباورانند که گسترش ناتو نه تنها یک خطر نیست بلکه با افزایش واگرایی این سازمان آن را به فروپاشی و بی‏تصمیمی بیشتر نزدیک می‏کند، اینکه مداخله ناتو در فراتر از مرزهای اروپایی سابق خود نه تنها محاصره روسیه نیست بلکه موجب تضعیف ناتو خواهد شد. البته سران روسیه کاملا تحت تاثیر این شانتاژ خبری قرار نگرفتند و اگرچه در اثر این موج خبری مجبور شدند تن صدای‏شان را پایین بیاورند اما همزمان، با علامت دادن به ایران برای طرح درخواست رسمی برای پیوستن به پیمان شانگهای و اعلام آمادگی برای پذیرش این درخواست، آمادگی عملی خود را برای ورود به دوران دیگری از جنگ سرد با غرب به رهبری آمریکا اعلام کردند. پیمان شانگهای اکنون به نسخه جدید پیمان ورشوی سابق تبدیل شده است که با مرکزیت آسیا و با رهبری سیاسی-نظامی روسیه و اقتصادی چین خود را برای دوره‏ای طولانی از جنگ فرسایشی ایدئولوژیک به غرب که اکنون بسیاری از مرزهای پیمان ورشو را پشت‏سر گذاشته است آماده می‏کند. با این حال چشم‏انداز چنین جنگ سردی چندان هم ناامیدکننده نیست. پیروزی‏های منطقه‏ای ایران،‏ شطرنج ماهرانه کره شمالی در محاصره دشمنان، بازیابی نظامی روسیه و حرکت طوفنده اقتصادی چین، بهمراه وسعت استراتژیک این پیمان و فراگیری جمعیتی آن، در کنار ظاهر شدن ضعف شدید در ابرقدرت غربی نشانه‏های امیدوارکننده‏ای است که می‏تواند برتری فنی و فرهنگی غرب را تا حدودی خنثی کند و به مبارزه‏ای برابر بینجامد.