امروز می‏خواستم طبق روال درباره مسایل سیاسی بنویسم اما یادداشت واژگون درباره معلم داغ دلم را تازه کرد. من از آنجا که سنی ازم گذشته است تا بحال جاهای مختلفی تدریس کرده‏ام از تدریس خصوصی بگیر تا دبیرستان و دانشگاه‏های این‏ طرف و آن طرف. با این حال از ترم گذشته که مسئول حل تمرین گروهی از بچه‏های دانشگاه خودمان شدم تازه درهای دنیای جدیدی برایم باز شد. آنقدر حل تمرین ترم قبل و درسی که این ترم تدریس می‏کنم از من انرژی گرفته‏اند که سابقه نداشته است.

...... بنابراین چیزی که می‏فهمم این است که معلم چه از قبل آدم خوبی باشد و چه مثل من انسان متوسطی باشد، زمانی که در جایگاه معلمی قرار گرفت چیزهای تازه‏ای درونش متولد می‏شود و مسئولیت‏های تازه‏ای احساس می‏کند. برای من در این چند سالی که تحصیل می‏کنم بالاترین اتفاق مثبتی که افتاده است این بوده که بتوانم برای بچه‏ها چیزی تدریس کنم که برایشان مفید باشد و آنها را خوشحال کند. بعنوان یک معلم از نظر احساسی با تک‏تک بچه‏های کلاسم درگیری ذهنی و عاطفی پیدا کرده‏ام، در میان کلاس دایم سیگنال‏های سریعی به چشم و گوش و احساسم می‏رسد که می‏گوید فلانی ناراحت است، فلانی خوشحال است، فلانی مشکل دارد و دیگری شاید از درس راضی نیست. برای بچه‏ها که روبروی من می‏نشینند حجم سیگنالهای دریافتی من بی‏گمان قابل تصور نیست، آنها آسوده آنچه هستند را دست‏کم به استادانشان (اگر نه به همدیگر) نشان می‏دهند بدون اینکه احساس ناامنی داشته باشند. معلمی همزمان یکی از مشکلترین و یکی از شیرین‏ترین تجربیات زندگی است. من هرگز تا پیش ازین از حجم بالای تسلطی که استاد باید به درس داشته باشد تا بتواند امثال ما را راضی کند خبر نداشتم و اینکه چه مایه تلاشی برای کسب این تسلط لازم است. همچنین تا پیش ازین هیچ وقت فعالیتی لذت بخش‏تر از معلمی موفقیت‏آمیز که رضایت خاطری بیش از هدایت و حمایت از جمع بزرگی از جوانان داشته باشد نیافته‏ام. البته معلم می‏تواند به سوال‏ها پاسخ ندهد،‏رفتارهای غلط را با تنبیه جریمه کند. اما چه این کار را بکند و چه نکند همواره بار سنگینی برای اداره کلاس در جهت آموزش بدوش دارد که با مسئولیت‏های دیگر قابل مقایسه نیست.