در روابط شخصی افراد بدترین حالت موقعی پیش می‏آید که «دست کسی خوانده شود». هر یک از ما در زندگی‏مان اهداف و آرمان‏هایی داریم و در تصمیم‏گیری‏های روزمره خود بنحوی عمل می‏‏کنیم که به این آرمان‏ها نزدیک شویم و منافع مورد نظر را بدست آوریم. هیچ کس حاضر نیست این خطوط اصلی تصمیم‏گیری خود را ولو به نزدیکترین یارانش هم بازگو کند. حال اگر بنا به بی‏احتیاطی یا هر چیز دیگر این اصول لو برود آنگاه دیگران قادر خواهند بود بدقت رفتار آن شخص را پیش‏بینی کنند و از این رهگذر بنحوی حرکت کنند که بیشترین منافع را برای خود کسب کنند. وقتی شما بدانید استدلال نهایی طرف شما چیست می‏توانید بسادگی آنرا خنثی کنید ولی اگر چنین اطلاعاتی نداشته باشید دائما در هزارتوی استدلال‏های غیرنهایی طرف گیر می‏افتید و احتمال موفقیتتان در یک مذاکره بسیار کم خواهد بود. بنابراین مهمترین فاکتور قدرت، پیش‏بینی ناپذیر بودن است.

دولت ایران در پرونده هسته‏ای مزیت پیش‏بینی‏ناپذیری خود را از دست داده است. سوای اینکه نفوذ اطلاعاتی در سیستم وجود دارد و هر تصمیم مهمی را چند روز قبل از اعلام عمومی آن در رسانه‏های غربی نشت می‏دهد، مساله مهمتر این است که ایران در ذهن خود هرگونه حرکت فراتر از چارچوب‏های پذیرفته شده بین‏المللی و غربی را نفی کرده است و این تنها یک گام از خواسته نهایی غرب فاصله دارد. در حقیقت ایران تمام کارت‏های بازی خود را بدست خود سوزانده است و تنها یک کارت باقی گذاشته است و آن هم کارت پیشرفت فنی است. اگر امروز می‏بینیم که در برابر قطعنامه‏های شورای امنیت در وضعیت خلع سلاح کامل قرار داریم از اینجا ناشی می‏شود. بنابراین تنها راه برون‏رفت از بن‏بست فعلی نه در انکار اوضاع بلکه تجدید نظر در استراتژی هسته‏ای است.

ایران پذیرفته است که تولید سلاح هسته‏ای از نظر اخلاقی محکوم است. ایران پذیرفته است که همکاری نکردن با بازرسان خلاف هدف صلح‏آمیز ماست. ایران پذیرفته است که ان‏پی‏تی علیرغم ناعادلانه بودن پیمان خوبی است (لاریجانی)،‏ ایران پذیرفته است که غرب نگران فعالیت‏های ماست و ما باید بلحاظ اخلاقی آمادگی داشته باشیم نگرانی‏ها را برطرف کنیم ،‏ ایران پذیرفته است که دفاع از خود را به کشورهای ثالث (چین و روسیه) که قدرتهای اتمی و دارای حق وتو هستند واگذار کند، ایران پذیرفته است که این دو قدرت بلحاظ اخلاقی و ژئوپولتیک توجیهی برای دفاع از ایران ندارند پس باید هزینه این دفاع نقدا از قبل پرداخت شود، ایران پذیرفته است که از هیچ کشوری نمی‏توان انتظار داشت بر علیه ما رای ندهد چرا که کشورهای بیچاره زیر فشار آمریکا هستند، ایران پذیرفته است که رای کشورها بر ضد ایران اقدامی خصمانه محسوب نمی‏شود ...... می‏بینید که با این دستگاه فکری که بر حرکت هسته‏ای ما حاکم است انتظار موفقیت کاملا بیهوده است.

ایران برای اینکه بتواند ابتکار عمل را در پرونده هسته‏ای در دست بگیرد باید درجه‏ای از پیش‏بینی‏ناپذیری را وارد عملکرد خود کند تا حداقلی از بازدارندگی بدست آید. از موقعی که اصرار روزنامه‏ها به خروج ایران از پیمان منع گسترش با واکنش شدیداللحن لاریجانی مواجه شد دیگر کسی دنبال پیشنهاد ایده‏ای جدید نرفت. همه فکر کردند خوب لابد دولت می‏داند چه می‏کند و خودش از عهده برمی‏آید چرا ما خودمان را کاسه داغتر از آش می‏کنیم؟ راه‏کارهایی که وجود دارد اینهاست:‏

از مراجع معظم تقلید و رهبر انقلاب بلحاظ فقهی سوال شود که اگر روزی روزگاری شورای امنیت قطعنامه‏ای صادر کند و ایران را بطور کامل تحریم تسلیحاتی کند با توجه به تضعیف قوای دفاعی آیا در آن صورت ساخت سلاح هسته‏ای برای دفاع بلحاظ شرعی مجاز خواهد بود؟ ..... ایران قاطعانه تاکید کند که در صورت صدور هرگونه قطعنامه دیگر بازرسان را راه نخواهد داد و این کار را انجام دهد، هدف لغو نظارت نیست بلکه پیش‏بینی ناپذیر کردن رفتار ایران است .... تبلیغات داخل کشور در جهت خروج از معاهده منع گسترش بدون قصد تولید سلاح هسته‏ای متمرکز شود ..... ایران اعلام کند که اگر حرکت خطایی از ناوهای آمریکایی سربزند آنها را هدف قرار خواهد داد ..... ایران بطور ناگهانی در مذاکرات مورد نظر غرب مانند اجلاس همسایگان عراق شرکت نکند .... حرکت احمدی‏نژاد در سخنرانی در شورای امنیت بسیار عالی است و هزینه تبلیغاتی برگزاری چنین اجلاسی را برای غرب بالا می‏برد و غرور ملی ایرانیان را تحریک می‏کند ....  ایران موقتا قرارداد هسته‏ای با روسیه را فسخ کند ..... ایران آشکارا اعلام کند که تحت شرایط فشار به تولید سلاح اقدام خواهد کرد ..... ما همواره شکایت می‏کنیم که چرا غربیها مدام از ما تعلیق غنی‏سازی را می‏خواهند، علت آن کاملا روشن است، ما بقیه خواسته‏های غرب را خودمان بدست خودمان ممنوع کرده‏ایم بنابراین آنها تنها یک گام (توقف پیشرفت فنی) با نهایت خواسته‏های خودشان فاصله دارند. فراموش نکنیم واگذار کردن مسئولیت دفاع از خودمان به یک قدرت هسته‏ای دیگر در حقیقت نشان از عدم آمادگی ما در فهم ارزش فناوری هسته ای دارد، ما اکنون خودمان یک قدرت هسته‏ای هستیم و خودمان می‏توانیم با اتخاذ استراتژی تهدید متقابل منافعمان را بدست آوریم یا دستکم از تعرضات پیاپی دیگران جلوگیری کنیم.