پس از گذشت یک نسل از آغاز حرکت تمدن‏سازانه ملت ایران که با یکی از معدود انقلاب‏های حقیقی جهان بر علیه نظم موجود جهانی آغاز شد، اکنون این ملت کم‏کم دورنمای پیروزی را به چشم خود می‏بیند. مردمی که با اقتدا به سلف صالح در راه اصلاح امور جهان از جان خود گذشتند و آخرت و هدف نهایی هستی را بر زندگی کوتاه دنیوی ترجیح دادند با سینه‏های باز جلو گلوله رفتند و بار شکست ابرقدرت‏ها را همان روزها در میدان ژاله و جاهای دیگر به تنهایی بر دوش کشیدند. انقلاب اسلامی ایران جهان را تکان داد، در بسیاری از کشورها دوران جدیدی از مبارزه برای عدالت و خدا آغاز شد، خاورمیانه تکان سختی خورد، چند سالی هنوز نگذشته بود که اسراییل در لبنان شکست خورد،‏ مسجدالحرام به تصرف شورشیان درآمد، آمریکا مجبور شد به شوروی برای تهاجم به افغانستان چراغ سبز بدهد، شوروی هم در افغانستان شکست خورد، پاکستان با مطالبات اسلام‏خواهانه به لرزه درآمد،‏ عراق تنها با حاکم کردن وضعیت جنگی بر کشورش از تغییر مصون ماند،‏ دنیا تکان خورد.

جنگی که آغاز شد تنها راه نظام ظالمانه بین‏المللی برای آرام کردن تحولات بود چرا که اگر ایران موفق می‏شد به همان آرامی که انقلاب کرده بود انقلابش را حفظ کند دیگر کسی در تبعیت ازین الگو تردیدی به خود راه نمی‏داد، پس باید این ملت را درگیر می‏کردند ولو منجر به شکست نهایی خودشان بشود. اما مقاومت ایران تبدیل به جلوه‏ای تازه از تمدن تازه اسلامی شد. معلوم شد اسلام نه تنها می‏تواند مبارزه سیاسی کند،‏ انقلاب کند، بلکه می‏تواند در طولانی‏ترین جنگ کلاسیک پس از جنگ دوم جهانی در مقابل تمام ابرقدرت‏ها بایستد. پس از آن نیز حجم مخالفت‏های قدرت‏ها با انقلاب اسلامی نشان داد تا چه حد مبانی آنها بر اثر این تحول تاریخی زیر سوال رفته است. اما این فشارها هیچ‏گاه نتوانست پیام ایران را خاموش کند، حتی باعث پرفروغتر شدن آن هم شد. چرا که هیچ ملتی تا در سختی و فشار قرار نگیرد پیشرفت حتی مادی هم نمی‏کند، ما اگر یک نسل را تحت تحریم‏های ابرقدرت‏ها سپری نکرده بودیم هرگز نمی‏توانستیم اعتماد بنفس فعلی را در عرصه‏های مختلف بدست آوریم، هرگز نمی‏توانستیم ادعای استقلال و راه جایگزین برای دنیا را داشته باشیم. بنابراین همانطور که امام فرمود ما در جنگ انقلاب‏مان را به دنیا صادر کردیم، نشان دادیم اسلام می‏تواند مقابل سهمگین‏ترین فشارهای نظامی بایستد. اکنون نیز مقابله سراسری جبهه کفر،‏ جبهه طاغوت، به صلابت پیام ایران افزوده است.

اگر چه «کارشناسان سیاسی» همواره به ما توصیه کرده‏اند که برای کسب قدرت بین‏المللی باید زیر سایه ابرقدرت‏ها بروید و ریزه‏خوار سفره ظلم بین‏المللی آنها باشید، اکنون ایران با قیام بر ضد طاغوت جهانی قدرت جهانی کسب کرده است. نفوذ فرهنگی ایران مرزها را درنوردیده، از خاورمیانه گذشته و ملت‏های عالم را دربرگرفته است. مساله فقط احمدی‏نژاد نیست، رییس جمهور مظهر شهادت‏طلبی شهدای جنگ است. آنچه پیش می‏رود روح اسلام انقلابی است. ابرقدرت‏ها نیز بخوبی باخبرند که پایه اصلی قدرت جهانی نفوذ فرهنگی است و ازینرو تمام تلاش‏شان لجن‏مال کردن ایران است،‏ کاری که خود ضعف حریف را به بیننده ظاهر می‏کند. اکنون الگوهای سیاسی-اجتماعی-اقتصادی ایران مورد رشک بسیاری در سراسر جهان است. گسترش صادرات غیرنفتی ایران نشان می‏دهد زمینه برای پذیرش ایران بعنوان یک قدرت تکنولوژیک رو به فراهم شدن است. ایده‏های سیاسی ایران همچون سفرهای استانی در کشوری مثل فرانسه توسط سارکو آمریکایی به مرحله اجرا درمی‏آید و حتی سخنگویش در توضیح این سیاست دقیقا همان حرف‏های احمدی‏نژاد را با عوض کردن واژه «تهران» با «پاریس» طوطی‏وار تکرار می‏کند،‏ گویی غربی‏ها هم بالاخره تقلید کردن را آموختند. در آخرین حادثه ازین نوع،‏ مواجهه بی‏هراس و رودرو با افکار عمومی که عادت سیاستمداران در ایران است در دانشگاه کلمبیا چنان افکار عمومی را تحت تاثیر قرار داد که تشویق‏های مکرر دانشجویان را باید بیشتر تحت تاثیر فضای کلی گفتگو و فلسفه سیاسی موجود در آن دانست تا گفتارها. مردم آمریکا از دمکراسی غیر‏پاسخگو و گردنکش و «لیبرالیسم عضلانی» خسته شده‏اند و نیم نگاهی به الگوی ایران در ذهن‏شان سوسو می‏زند.