انسان، به این اعتبار که حیات دارد، متصل به کلی است، یا شاید بهتر باشد بگوییم .... جزئی از آن وجودی است، که تجلی بالاترین کمال و زیباترین وحدت موجودات، از ماده بی‏جان تا برترین جانداران است. زمانی که به تنوع خیره کننده حیات می‏نگریم، زمانی که به زمین، این مادر حیات، از فضایی خیالی و دور، چشم می‏دوزیم، زمانی که وارد قلمرویی تازه می‏شویم، زمانی که بوی تازگی باران‏خورده کوچه‏ها را، با تمام وجودمان حس می‏کنیم،‏ تازگی حیات با دردی عمیق در قلب‏مان از فراق هر آنچه با آن متصل نیستیم جوانه می‏زند .... آب که نشانه حیات، و حیات‏بخش است، وقتی از آسمان آبی زیبا، بر زمین قهوه‏ای، آرام‏آرام و با نرمی می‏بارد .... در تار و پود هر چیزی که بر زمین «هست» نفوذ می‏کند، بوی آن را در فضا می‏پراکند، رنگی تازه به آن می‏بخشد، و به آن تازگی و لطافت آب‏گونه‏ای می‏بخشد .... هیچ یک از ما، قادر نیستیم، نه اقیانوس حیاتی که در آن غوطه‏وریم، توصیف کنیم. نه نیمه پر آنرا می‏بینیم، نه نیمه خالی آنرا می‏فهمیم .... چیزی که از حیات در ما باقی مانده است .... دردی عمیق است ... که هر از گاهی در قلب‏مان تازه می‏شود .... و معنای حیات، چه بسا چیزی جز درد نیست .... احساس همزاد درد است ... که شاید تنها احساسی است که کمی قوی‏تر از حد معمول شده است ... اگر طرح ظریفی را با نوک انگشتان‏مان لمس کنیم، اگر چیزی خشن‏تر را احساس کنیم، یا چیزی را که اینقدر خشن است که از حریم محافظ ما می‏گذرد، ما همه را با یک احساس واحد می‏یابیم .... معنای وجود، چه بسا احساس نیاز ما برای وصل شدن به هر آنچیزی باشد، که رنگ و بویی از آب حیات را به خود گرفته است، نیازی به گرفتن هر دستی، که بسوی ما دراز می‏شود، نیازی به دیدن هر آنچه تاکنون با لذت تماشای آن آشنا نشده‏ایم، نیازی به بوییدن هر بوی خوشی، دیدن هر گل زیبایی .... تو گویی، این آرزوهای محال، پاسخ سوالی است که از خود داریم، که مفهوم زنده بودن ما چیست؟ انسان، و چه بسا بهتر باشد که دیگر موجودات را هم شریک کنیم، تجلی فقر مطلق است، یکپارچه نیازی است، دستی یاریخواه است، بسوی هر آنچه زیباست، هر آنچه پذیراست، هر آنچه آسیب نمی‏رساند، هر آنچه سیراب می‏کند، هر آنچه گویی .. نیاز ما را می‏فهمد، هر آنچه نشانی دارد در خود، از آنچه محبوب مطلق ماست، آری تو گویی، «خدا هست»، چون من، می‏یابم که به حضور او، وجود او، تماس با او، نیازمندم، و اگر نبود خدا، نه اینکه بگوییم زندگی بی‏معنا بود، بهتر است بگوییم اصلا زندگی نبود .... چرا که در جایی، که تاکنون آبی به خود ندیده است، تشنه‏ای نیز نمی‏توان یافت ......

پیروزی تازه اصولگرایان در انتخابات مجلس هشتم اگرچه تا حدی طبیعی بود اما نشان از نوعی تحول در مفهوم اصولگرایی نیز دارد. طبیعی است چرا که معمولا چرخش گفتمانی در جامعه بیشتر با دوره‏های ریاست جمهوری همگام است تا دیگر انتخابات. بنابراین جریانی که دولت را در دست دارد معمولا آنقدر قدرتمند هست که انتخابات‏های دیگر را نیز با موفقیت نسبی پشت سر بگذارد. هنگامی که دولت سازندگی بر سر کار بود انتخابات مجلس پنچم را نیز کارگزاران تصاحب کردند. هنگامی که جریان دوم خرداد بر سر کار بود چندین انتخابات پیاپی به نفع آنها به پایان رسید. بنابراین اگر کسانی منتظر شکست طبیعی اصولگرایان باشند باید تا انتخابات شوراهای بعدی صبر کنند.

از سوی دیگر، پیروزی اصولگرایان در این انتخابات تا حدی مایه تعجب است. اصولگرایی از ابتدای پیدایش در سال 1380 چند مرحله را پشت سر گذاشت. فاز اول آن که شکل جنبش به خود گرفت بر مبنای اسلام‏گرایی و مبارزه با فساد حکومتی و همزمان با پیام هشت‏ ماده‏ای رهبری و نظریه‏پردازی‏ها در خطبه‏های پیش از نماز جمعه تهران توسط آیت‏ الله مصباح یزدی شکل گرفت. در مرحله دوم اصولگرایی یکی دو سال بعد در هیات یک نیروی سیاسی نسبتا بزرگ با محوریت گفتمان عدالت‏خواهی ظاهر شد در حالی که از نیروی اسلام‏گرایی مستتر در آن روزبروز کاسته می‏شد. اینجا جایی بود که احمدی‏نژاد ظاهر شد و پرچم اصولگرایی را به دست گرفت. اکنون بنظر می‏رسد باید مرحله سومی برای این جریان در نظر بگیریم. اکنون این جریان بقدری گسترده شده که بسیاری از رای‏دهندگان لیبرال نیز ممکن است به آنها رای بدهند، نظریه‏های اسلام‏گرایانه همگی آزمایش شده‏اند و بیشتر آنها با مخالفت نخبگان لیبرال جامعه موضع دفاعی گرفته‏اند یا تنها تاثیرات محدودی از خود بجای گذاشته‏اند. مبارزه با ربا آنقدر در مصاف با درس‏خوانده‏های اقتصاد شکست خورد که اکنون نیروهای خود اصولگرایان (مثل مظاهری) آنرا زیر سوال می‏برند. در مرحله فعلی اصولگرایی تبدیل به گفتمان عمومی جامعه شده است، از مختصات اقلیتی خود تهی شده (اسلام‏گرایی) و روحیه ملی‏گرایی وحدت بخش عمیقی در آن تزریق شده است. در تاریخ معاصر ایران دین هر گاه صبغه ملی‏گرایانه به خود گرفته است ترکیب قدرتمندی ایجاد کرده است که تغییرات عمیقی ایجاد کرده است. نهضت ملی شدن صنعت نفت، انقلاب اسلامی و دفاع مقدس از آن جمله‏اند.

در سال‏های اخیر به خطر افتادن امنیت ملی ایران بر اثر اجماع نصفه نیمه جهانی (یا بهتر گوییم غربی) بر علیه ایران در پرونده هسته‏ای فرصتی برای بازتولید گفتمان اسلام‏گرایانه-ملی‏گرایانه دفاع مقدس بوجود آورد که با گفتمان بموقع احمدی‏نژاد ترکیب شد و باعث حاکمیت اصولگرایان شد. بدینسان فعالیت اتمی ایران با تشدید تخاصم غرب با ایران منجر به بازگشت وحدت ملی به ایران با محوریت نظام مستقر و تحکیم ارزش‏های ملی و فرهنگی کشور شد. البته در این راه شرایط تازه بین‏المللی از جمله برگشت نزاع شرق و غرب و همینطور جنگ جهانی آمریکا بر علیه دشمنانش پس از 11 سپتامبر یاریگر این تحول در ایران بود. از دیدگاه راهبردی بین‏المللی ایران با پشت سر گذاشتن یک دوره پرآشوب گلاسنوست در دولت دوم خرداد به سلامت وارد دوران ثبات داخلی و مبارزه‏طلبی خارجی شد و با حفظ و ارتقاء عوامل قدرت ذاتی خود برنده بزرگ بازی مابعد جنگ سرد در خاورمیانه بوده است.

در حدود یک سال طول کشید تا آمریکا بتواند از پس مانورهای وقت‏تلف‏کن ایران برآید و قطعنامه جدیدی را صادر کند و تازه آن هم در شرایطی صادر شد که شکستش مثل روز روشن بود. بهترین نشانه این شکست لغو مذاکرات در سطوح مختلف میان ایران و غرب و بسته شدن کانال‏های ارتباطی بود. ایران اگر چه همان زمانی که رییس جمهور حکم بازنشستگی به دست لاریجانی بعنوان مذاکره کننده ارشد هسته‏ای داد درپی آن بود که باب مذاکرات بی‏محتوای هسته‏ای را ببندد اما قطعنامه جدید به این استراتژی ایران قیافه‏ای حق به جانب و انتقام‏جویانه داد. زمانی که سعید جلیلی به سمت مذاکره کننده ارشد هسته‏ای منصوب شد آشکارا بی‏میلی خود به مذاکره با سولانا که آخرش معلوم نشد نماینده چه کسی بوده است را نشان داد، مذاکرات چندین بار به تعویق افتاد تا جایی که سولانا چندین بار شخصا برای گشوده شدن مجدد باب مذاکرات پیش‏قدم شد، بالاخره مذاکراتی سرد انجام شد که در پایان آن سولانا ناامیدی خود را ابراز کرد و جلیلی نیز با حالتی قهرگونه و بتنهایی محل مذاکرات را ترک کرده و حرف‏های سنگینی برعلیه سولانا زد. در هر صورت قطعنامه جدید میخ‏های جدیدی به تابوت مذاکرات هسته‏ای زد. قاطعانه‏ترین پاسخ ایران به قطعنامه این بود که رییس جمهور در پاسخ به سوالی درباره ادامه مذاکرات هسته‏ای با سولانا، هرگونه مذاکرات هسته‏ای را اصولا رد کرد با هر کسی که می‏خواهد باشد. این موضع جدید در شرایطی که ایران با گام‏هایی پرشتاب بسمت صنعتی‏سازی سانتریفوژهای پی‏2 حرکت می‏کند چیزی جز ناکامی برای غرب به ارمغان نخواهد آورد. محافل غربی تمام دلخوشی‏شان این بود که اگر راهکار تهدید نظامی در برابر ایران کارساز نبوده و ایران بواسطه دستیابی به تراز جدیدی از امنیت استراتژیک مصونیت یافته است هنوز آنها می توانستند دلشان را به راهبرد فشار سیاسی طولانی‏مدت در کنار مذاکرات هویجی خوش کنند. اما بسته شدن باب مذاکرات پس از قطعنامه سوم وحدت داخلی غرب را که حول لزوم راه‏حل سیاسی شکل گرفته بود در آینده نزدیک بشدت تهدید خواهد کرد. ازین پس دولت بوش می‏بایست شاهد شدت گرفتن دوباره انتقادات داخلی درباره نحوه برخوردش با دشمنان آمریکا باشد. تمام این مسایل زمانی صورتی جدی‏تر به خود گرفت که مذاکرات ایران و آمریکا که گویی با هدف گشودن راه برقراری مجدد رابطه در درازمدت شروع شده بود بدنبال ترور عماد مغنیه مدت‏هاست به حال تعلیق درآمده است. آمریکا اکنون در منطقه دچار سرگشتگی عمیقی شده است چرا که دائما از رویکرد سیاسی (مذاکره با ایران) به رویکرد نظامی (ارسال ناو به سواحل لبنان) تغییر فاز می‏دهد و فاقد توانایی لازم برای به نمایش گذاشتن نوعی انسجام فکری است. اگر شکست آمریکا در بحران هسته‏ای کره شمالی نوعی عقب‏نشینی از شرق دور محسوب می‏شد، بنظر می‏رسد زمان عقب‏نشینی از خاورمیانه نیز برای آمریکا فرارسیده است. ناوهای‏شان را به هر جا می‏خواهند بفرستند، آنها فاقد جایگاه راهبردی در منطقه هستند.

در حالی برخی از گزارش‏ها خبر از شهادت یکی دیگر از فرماندهان حزب‏الله لبنان در دمشق می‏دهند که هنوز داغ شهادت عماد مغنیه را از سر نگذرانده‏ایم. همه مردانی که از دیار لبنان و فلسطین می‏شناسیم وعده شهادت‏شان را به ما داده‏اند و اسماعیل هنیه هم در دانشگاه به ما گفت که دیدارمان «فی جنه عرضها ...» باشد، اگر چه تحمل شهادت این یاران دشوار است، اما به رهبر شجاع حزب‏الله می گوییم که حتی اگر تمام یارانت را یکی‏یکی به شهادت برسانند امواج بزرگی از مردمی که سودای یاری تو را در سر می‏پرورانند هرگز تو را تنها نخواهند گذاشت. اسراییل با دست زدن به حرکات انتحاری تنها نشان داد که نفس‏های آخرش را می‏کشد وگرنه اگر چنین احساس ضعف نمی‏کرد باب جدیدی از آتش را بروی خود باز نمی‏کرد. امروز قلب ملت‏ها در فلسطین و لبنان است و ان‏شاءالله دور نیست روزی که پیروزی را جشن بگیریم. جنگ 33 روزه ملت‏ها را دوباره به خروش درآورده است و اسراییل باید بداند که اکنون در حال نفت پاشیدن بر این آتش است. ای کاش می‏شد وعده سفر سید حسن نصرالله به ایران جامه عمل بپوشد چرا که با هر ضربه‏ای که دشمن به او وارد می‏کند محبت ما به این بزرگمرد افزایش میابد و دشمن بداند عاقبت خون بر شمشیر پیروز است.

هفته قبل رییس جمهور در مراسم پرتاب موشک کاوشگر ایرانی به فضا، آنرا گامی در جهت پیشرفت بشریت دانست. اگر چه این جمله در وهله اول آدم را به یاد جمله نیل آرمسترانگ، فضانورد آمریکایی می اندازد که موقع قدم گذاشتن بر سطح کره ماه بعنوان اولین کسی که پایش به آنجا می‏رسد گفت «این گام کوچکی برای من و گام بزرگی برای بشریت است»، با این حال فکر می‏کنم حق با آقای رییس جمهور است. دستاوردهای فنی همیشه از لایه‏های مختلفی عبور کرده‏اند، کسی تئوری‏ای ارائه کرده است که امکان خاصی را نشان می‏دهد (یا وجود یک نوع فرآیند خاص را نشان می‏دهد بدون اینکه آنرا بطور عملی به اثبات برساند)، دیگری شاید ده‏ها سال بعد برای اولین بار ماشینی که بر اساس این تئوری کار می‏کند را عملا اختراع می‏کند و می‏سازد. دیگرانی سال‏ها بعد تلاش می‏کنند این اختراع را بصورت گسترده‏تر تولید کنند و نهایتا مردمی که تصمیم می‏گیرند از ماشین جدیدا تولید شده به نحو دلخواه خودشان در زندگی روزمره استفاده کنند. همه این مراحل بخشی از پیشرفت فنی است حتی شاید بتوان گفت مراحل آخرش مهمتر از مراحل اولیه است. فناوری فضایی لااقل چند قرن است که در تئوری وجود دارد. تا جایی که ژول ورن کتاب سفر به ماه را در قرن نوزدهم می‏نویسد و باشگاه‏های مردمی متعددی در آلمان آن روزها برای گرد آمدن علاقمندان به سفرهای فضایی وجود داشت. بالاخره آلمان اولین کشوری بود که موشکی را اختراع کرد که بعدها وقتی به دست دشمنانش افتاد با آن توانستند به فضا بروند. با این حال فضا تاکنون عرصه‏ای بشدت انحصاری و گرانقیمت بوده است که بیشتر در راستای سلطه بین‏المللی ابرقدرت‏ها مورد استفاده قرار گرفته و غیر از معدود دوستان غرب و شرق کسی به آن راه نداشته است. ازین زاویه دستیابی هر کشور تازه‏ای به مرزهای فضا نویدی برای همه مردم جهان مخصوصا مغضوبین و مستضعفین آنهاست. اگر ما فضا را فتح نمی‏کردیم مسلما قدرت‏های فضایی تبدیل به یک کلوپ انحصاری‏تر و ظالمانه‏تری می‏شد، قیمت‏ها مسلما با ورود کشورهای جدید به باشگاه فضایی کاهش خواهد یافت، تحریم‏ها کمرنگ خواهد شد و از شدت انحصارها کاسته خواهد شد. نگاه کنید به ماجرای هسته‏ای و اعراب خوش‏نشین منطقه. امیر امارات ادعا کرده بود که ما برنامه هسته ای راه می‏اندازیم و غنی‏سازی نمی‏کنیم تا ایران شرمنده شود! در پاسخ این بنده خدا باید گفت اگر نبود مقاومت و ایستادگی ایران امروز کسی حاضر نبود برای ایجاد توازن منطقه‏ای با ایران به شما نیروگاه اتمی بدهد. اصلا شما که مرزهای‏تان با اسراییل اینقدر نزدیک است و چند بار هم جنگیده اید به خواب هم می‏دیدید که قدرت‏ها برای اهدای فناوری هسته‏ای به شما صف بکشند؟ امروز ایران عدم توازن هسته‏ای در خاورمیانه را که بسود اسراییل در جریان بود شکسته است و کار را به جایی کشیده است که فلسطینی‏ها با عملیات شهادت‏طلبانه در دیمونای اسراییل تبدیل به یک تهدید هسته‏ای برای اسراییل شده‏اند! البته از اعراب و مخصوصا سران‏شان انتظاری نیست بیشتر روی سخن با مردم ایران است. درسی که باید گرفت و مسئولین نیز بخوبی آموخته‏اند این است که در بلندمدت استقلال و آزادی جز با پیشرفت ‏علمی آن هم از نوع پیشرفته‏ترین‏هایش بدست نمی‏آید. نه تنها دفاع بلکه اقتصاد ما و فرهنگ و عزت ما، و اتحاد داخلی در کشور منوط به حفظ جریان پیشرفت علمی است.